ησυχαστικός

-ή, -ό (Μ ἡσυχαστικός, -ή, -όν) [ησυχαστής]

νεοελλ.

1. αυτός που χρησιμεύει ή συντελεί στην καθησύχαση, καταπραϋντικός, καθησυχαστικός, ανακουφιστικός («ησυχαστικές ειδήσεις»)

2. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στους μοναχούς ή στους ησυχαστές και στα δόγματα τους

μσν.

1. ήσυχος, μοναχικός, ειρηνικός

2. προσεκτικός («κι' ἀκρόσ' ἡσυχαστική δῶσ' μου», Σουμμ.).

επίρρ...

ησυχαστικώς και -ά (Μ ἡσυχαστικῶς και -ά)

νεοελλ.

με καθησυχαστικό τρόπο, καταπραϋντικά

μσν.

κατά τον τρόπο των μοναχών ή τών ησυχαστών.